Het Urker echtpaar Klaasje en Albert Ras heeft dinsdag postuum de Israëlische Yad Vashem-onderscheiding gekregen. Het echtpaar Ras kreeg deze bijzondere onderscheiding voor hun hulp aan Joodse onderduikers. Hun namen worden daarom ook in de herinneringsmuur in Jeruzalem gegraveerd.

Klaasje en Albert Ras gaven tijdens de Tweede Wereldoorlog drie jaar lang onderdak aan de joodse Rachel Tafelkruijer. Ook het joodse meisje Betsie woonde korte tijd bij hen in huis. Klaasje en Albert Ras zijn inmiddels overleden, maar hun dochter, de 86-jarige Piete Wakker-Ras, nam vandaag de Israëlische onderscheiding in ontvangst.

Tante Annie
Piete was tijdens de oorlog nog maar een jong meisje. Toch herinnert zij zich Rachel nog goed. “We noemden haar tante Annie en als ze huilde, las mijn moeder een tekst uit de bijbel voor. Ze woonde bij ons boven op een kamertje en als de Duitsers kwamen moest ze onder de grond. Dan ging één van de kinderen op het warme plekje in haar bed liggen. Zelf sliepen we op de vliering, want er was geen plek meer vrij voor de kinderen.”

Vervelend vond de kleine Piete dat niet. “Er kwamen bij ons veel onderduikers over de vloer, soms voor een nachtje, soms voor een wat langere tijd. Het was altijd gezellig.” Na de oorlog mistte ze die gezelligheid wel.

'Ze waren heel bescheiden'
Voor Albert en Klaasje Ras moeten de oorlogsjaren heel pittig zijn geweest, vertelt Robert Hofman. Hij heeft namens de stichting Urk in Oorlogstijd een boek geschreven over de heldendaden van de familie Ras. “Albert en Klaasje waren heel bescheiden. Zij vonden het hun christelijke plicht, maar als je leest wie ze allemaal hulp hebben geboden, kun je alleen maar enorm veel respect hebben.”

'We konden goed liegen'
In het huis aan de Sluisweg woonden vader en moeder Ras met hun drie dochters. De kinderen konden goed omgaan met de grote geheimen. Piete vertelt: “Mijn moeder kon ons met haar ogen sturen. Dan wisten we wat we moesten doen. We leerden ook al jong liegen en dat konden we goed,” vervolgt ze met een lichte glinstering in haar ogen. “Mijn vader vond het na de oorlog wel lastig dat hij de kinderen had leren liegen. Gelukkig had de dominee alle begrip voor deze leugens en hij stelde mijn vader gerust.”

Naoorlogse burnout
Na de drukke oorlogsjaren wordt het stil in huize Ras. Piete mist de gezelligheid, maar ook voor haar moeder is het wennen, vertelt Robert Hofman. “Mevrouw Ras heeft na de oorlog eigenlijk alle verschijnselen van wat we nu een burnout noemen. Dit laat wel zien hoeveel deze jaren van haar hebben gevergd.”