HUISSEN - 2 oktober 1944 is een van de zwartste dagen in de Gelderse oorlogsgeschiedenis. Het is de dag van de razzia in Putten, van het bombardement op de kapokfabriek in Nijmegen, van de executie van verzetsmensen in Apeldoorn én ook de dag dat Engelse bommenwerpers hun bommen afwierpen boven Huissen, waardoor zo'n 100 doden vielen. Wim Huisman en Eddy Berendsen kunnen door heel veel mazzel dat laatste bombardement nog navertellen.

Als het luchtalarm afgaat vlucht het gezin van Wim Huisman (vader, moeder en acht kinderen) de kelder van hun huis in. 'Er kwamen ook twee Duitse soldaten bij, die trokken de deur dicht, want die wisten wat er ging gebeuren', vertelt de nu 90-jarige Wim Huisman. 'We hoorden de bommenwerpers overkomen en opeens was er kabaal, geweldig gegil van de kinderen om mij heen en alleen maar stof. Alles werd donker en ik dacht dat ik stikte door al het stof. Toen heb ik echt de dood in de ogen gekeken.'

Kijk hier naar de reportage (de tekst loopt door onder de video):

Kiertje licht

Wim heeft op tafel voor zich oude archieffoto's uit die tijd liggen. Op één is hun huis van toen te zien terwijl de brandweer probeert de brand te blussen. 'We dachten dat we vast zaten, maar we zagen een klein kiertje licht. Toen zijn we stenen weg gaan trekken en konden we naar buiten kruipen. Een ravage. Het huis van de buren was helemaal weg. We hebben de buurman nog kunnen redden door hem onder het puin vandaan te halen, maar ik zal nooit de aanblik vergeten van zijn vrouw en kinderen. Allemaal dood.'

De tekst gaat verder onder de foto

Allemaal dood

Verderop in Huissen heeft Eddy Berendsen ook de herinneringen aan het bombardement op tafel liggen: een stuk granaat en enorme hulzen van kogels. Hij vertelt dat het gezin was gewaarschuwd voor het bombardement en dat ze naar de kelder wilden van het huis van zijn opa en oma. Daar aangekomen worden ze tegengehouden door reddingswerkers. 'Het huis was zwaar geraakt en stond op instorten. Mijn opa, oma, oom, tante, neefjes en nichtjes: allemaal dood.' Eddy is er zichtbaar geëmotioneerd onder. 'Ik was als zevenjarig jongetje in één klap het grootste deel van mijn familie kwijt.' 

De tekst gaat verder onder de foto

Dat is ook de reden dat hij zich heeft ingespannen voor het herstel van het massagraf aan de Doelenstraat waar ook zijn familie na het bombardement is begraven. Daar wordt ook elk jaar het bombardement herdacht. Wim en Eddy zijn er allebei altijd bij, ondanks hun hoge leeftijd. 'Die beelden raak je nooit meer kwijt', zegt Wim. Eddy vult aan: 'Het doet veel verdriet, óók na 74 jaar.'

Zie ook: Putten herdenkt razzia van 1944

Heeft u opmerkingen of aanvullingen op dit bericht? Mail dan met de redactie: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.. Of stuur ons direct een WhatsApp-bericht: 06 - 220 543 52